همشهری آنلاین - بهاره خسروی : بیشتر به‌عنوان یک وسیله تزیینی محسوب می‌شد. یکی از معروف‌ترین اشخاصی که از ساعت مچی استفاده می‌کرد، ملکه الیزابت اول بود که ساعتش را سال ۱۵۷۱ از رابرت دادال هدیه گرفت. او معمولاً ساعت‌هایی با یک‌بند طلا یا چرم به گوشه از لباس خود وصل می‌کرد و حتی در بعضی از مواقع در جیبش نگهداری می‌کرد.
اغلب مردها اکثراً از ساعت‌های جیبی استفاده می‌کردند. اما بعد از جنگ جهانی اول ماجرا به کلی تغییر کرد و استفاده از ساعت مچی حسابی به‌ویژه میان مردان باب شد. داستان از این قرار بود که تنظیم وقت در جنگ اهمیت زیادی داشت و برای هماهنگی آتش توپخانه‌ها، ساعت‌هایی به بازار آمد که هر دو دست را آزاد می‌گذاشت. خلبان‌ها به چنین ساعتی نیاز داشتند. همین نیاز باعث از رده خارج شدن ساعت‌های جیبی شد.
نخستین ساعت‌های مچی مردان را نیروهای نظامی ارتش انگلیس در طول جنگ مورد استفاده قرار دادند. این ساعت‌ها به دلیل استفاده در میدان جنگ استحکام بالایی داشتند و شکل و ساختار آنها مناسب میدان‌های نبرد طراحی شده بود. برخلاف نخستین ساعت‌های مچی زنانه که جنبه تزیینی و زیورآلات داشتند و معمولاً با جواهرات تزیین می‌شدند، نخستین ساعت‌های مچی مردانه کاربرد نظامی داشتند و متناسب با نیاز ارتش طراحی و ساخته شدند.
ساعت‌های مچی نظامی بعد از جنگ جهانی دوم، با نگاه مقرون به صرفه‌تر کردن وسایل تولید، عصر ساعت‌های مچی نظامی یکبارمصرف آغاز شد. در طول جنگ ویتنام، ارتش ایالات متحده متوجه شد که دور انداختن ساعت‌ها مقرون به صرفه‌تر از تعمیر آنها است. این امر به‌طور قابل توجهی تولید را ساده و یک طراحی ساده را ایجاد کرد.
قدیمی‌ترین ساعت مچی جهان که اکنون در دسترس قرار دارد، ساعتی است که در سال۱۸۰۶ به جزفین همسر اول ناپلئون هدیه داده شده است. ساعت مچی در دوره قاجار وارد ایران شد.
نظر شما